İşin enteresan yanı uyumuyorum. Geçsin istemiyorum belki de. Yıpranmayı seviyorum. İyi geliyor. Ama kalbimin ortasına koca bir ateş yakılmış ve siyah dumanı içimi sarmış gibi. Dağın başında ateşin yanında durup umutsuzca elini kolunu sallayan maceraperestler gibiyim. Fark edilmeyi bekliyorum. Bu ağır. Ama bir filmde değiliz. Bende esas kız değilim zaten. Yani birileri beni fark etmek zorunda değil. Sonuçta eğer kutuplardaysam donmayı göz almış olmalıyım zaten öyle değil mi ?